Wyszliśmy ze stacji kolejowej i... przeżyliśmy szok. Halo? Czy ten pociąg wywiózł nas aby może do innego kraju? A może to już zupełnie odrębny kontynent? Czysto, świeżo, przyjemnie. Albo inaczej – nie śmierdzi, nie ma krowich kup... w ogóle nie ma krów. Kilkaset metrów dalej w słonecznych promieniach skrzą się wysokie przeszklone biurowce i wielkie galerie handlowe. No nie... niemożliwe! To nie są Indie! To nie mogą być Indie! Czyżby? A jednak. Witamy w stolicy indyjskiej kinematografii. Witamy w największym mieście kraju. Witamy w Mumbaju.
Tym razem Indie naprawdę nas zaskoczyły. Wysoka zabudowa, nowoczesne galerie handlowe, ogólne wrażenie większej czystości, nawet spojrzenia Hindusów wydawały nam się jakieś takie bardziej życzliwe (choć bez zbytniej przesady w tym zakresie). Do Mumbaju przyjechaliśmy po prawie dobowej podróży pociągiem z Agry, największego centrum turystycznego kraju, z legendarnym Tadż Mahal jako jego wizytówką. Po zjedzeniu lunchu w (uwaga) CZYSTEJ knajpie na stacji kolejowej, trafiliśmy w rejony mieszkalne. Tak wysokich wieżowców zamkniętych w nowoczesnych strzeżonych osiedlach nie widzieliśmy w Indiach nigdzie indziej.
Zamiast lokalnych bazarów – supermarkety. Zamiast brudnych zapaskudzonych knajp – schludne przyjemne restauracyjki i kawiarenki. Nawet lokalne osiedlowe jadłodajnie przyprawiały o znacznie bardziej pozytywne wrażenia estetyczne niż większość innych tego typu lokali w Indiach. Szokiem był widok ulicznego sprzedawcy który serwował lokalne przekąski (uwaga) w foliowych rękawiczkach! Myślałem po prostu, że śnię. Taki poziom higieny? W Indiach? To wręcz zjawisko z kategorii paranormalnych. Kolejnym z wielu szoków jakie zapewnił nam Mumbaj, był brak krów. Przez cały nasz pobyt w tym mieście staraliśmy się wypatrzeć chociażby jedną. I wiecie co? Dokładnie jedną udało nam się znaleźć. Leżała rozleniwiona w jednej z wąskich uliczek daleko od centrum. Tyle w temacie krowim.
Tym razem Indie naprawdę nas zaskoczyły. Wysoka zabudowa, nowoczesne galerie handlowe, ogólne wrażenie większej czystości, nawet spojrzenia Hindusów wydawały nam się jakieś takie bardziej życzliwe (choć bez zbytniej przesady w tym zakresie). Do Mumbaju przyjechaliśmy po prawie dobowej podróży pociągiem z Agry, największego centrum turystycznego kraju, z legendarnym Tadż Mahal jako jego wizytówką. Po zjedzeniu lunchu w (uwaga) CZYSTEJ knajpie na stacji kolejowej, trafiliśmy w rejony mieszkalne. Tak wysokich wieżowców zamkniętych w nowoczesnych strzeżonych osiedlach nie widzieliśmy w Indiach nigdzie indziej.
Zamiast lokalnych bazarów – supermarkety. Zamiast brudnych zapaskudzonych knajp – schludne przyjemne restauracyjki i kawiarenki. Nawet lokalne osiedlowe jadłodajnie przyprawiały o znacznie bardziej pozytywne wrażenia estetyczne niż większość innych tego typu lokali w Indiach. Szokiem był widok ulicznego sprzedawcy który serwował lokalne przekąski (uwaga) w foliowych rękawiczkach! Myślałem po prostu, że śnię. Taki poziom higieny? W Indiach? To wręcz zjawisko z kategorii paranormalnych. Kolejnym z wielu szoków jakie zapewnił nam Mumbaj, był brak krów. Przez cały nasz pobyt w tym mieście staraliśmy się wypatrzeć chociażby jedną. I wiecie co? Dokładnie jedną udało nam się znaleźć. Leżała rozleniwiona w jednej z wąskich uliczek daleko od centrum. Tyle w temacie krowim.
O tym, że to jednak wciąż Indie, przypomniała nam podmiejska kolej, którą udaliśmy się na zwiedzanie centrum. Hindusi tratowali się nawzajem walcząc o miejsca w składzie. Zatłoczony do granic możliwości pociąg toczył się przez miasto, odkrywając także jego mniej urzekające krajobrazy. Mumbaj słynie z olbrzymich slumsów, w których ludzie żyją w skrajnej nędzy. Dowiedzieliśmy się, że w mieście funkcjonuje „slum tourism”. Jest to forma turystyki polegająca na tym, że zwiedza są właśnie slumsy, tereny ekstremalnej biedy. Bogaci turyści przechadzają się wówczas pomiędzy domkami z kartonów i folii, fotografując toczącą się tam ludzką egzystencję. Nie ma co komentować takich atrakcji. Nam wystarczył widok uciekający za oknem oraz docierający do naszych nozdrzy zapach, by przypomnieć sobie jak monstrualne rozmiary ma skala biedy w tym kraju.
Mumbaj był naszym ostatnim przystankiem w Indiach. Każdy dzień w tym mieście był więc dniem na ostatnie kosztowanie dań indyjskiej kuchni oraz innych azjatyckich specjałów, których będzie nam brakować w Polsce. Był zatem ostatni kokos (no dobra, były może ze trzy czy cztery ostatnie kokosy), był ostatni sok z trzciny cukrowej, ostatni czaj, ostatnie lassi, ostatnia dosa, ostatnie idli, ostatnie thali, ostatni ryż biryani...
Mumbaj był naszym ostatnim przystankiem w Indiach. Każdy dzień w tym mieście był więc dniem na ostatnie kosztowanie dań indyjskiej kuchni oraz innych azjatyckich specjałów, których będzie nam brakować w Polsce. Był zatem ostatni kokos (no dobra, były może ze trzy czy cztery ostatnie kokosy), był ostatni sok z trzciny cukrowej, ostatni czaj, ostatnie lassi, ostatnia dosa, ostatnie idli, ostatnie thali, ostatni ryż biryani...
 |  |
Indyjskie thali
Przed wylotem zrobiliśmy duże zakupy. Całe plecaki wypełniliśmy indyjskimi przyprawami i herbatami. Nie mogło oczywiście zabraknąć także suszonego chili, bez którego nie możemy już żyć.
Paweł
