Bogactwo mniejszości etnicznych na skraju Chin

Droga z Jinghong do Menglian prowadziła prawie cały czas przez góry. Mijaliśmy liczne tarasy ryżowe, uprawy herbaty i inne plantacje. Menglian położone jest prawie przy samej granicy z Birmą. Zatrzymaliśmy się tam u młodej Chinki, która przyjechała do tego miasteczka na rok, jako nauczyciel-wolontariusz. Mieszkaliśmy razem z nią w szkolnym kampusie i pomagaliśmy jej w prowadzeniu lekcji języka angielskiego. Była to dla nas dobra okazja do zagłębienia się w lokalną kulturę. Spędziliśmy tam pół miesiąca, zatapiając się w leniwie płynącym małomiasteczkowym życiu.

Pierwszego dnia, zaraz po naszym przyjeździe, mieliśmy szczęście uczestniczyć w pokazach tradycyjnych tańców lokalnych mniejszości etnicznych. Były to między innymi ludy Hani, Dai, Lahu oraz Wa. Symbolem mniejszości Dai, wywodzącej się z ludów tajskich, jest paw. Symbolizuje on pomyślność, szczęście i życzliwość. Można go spotkać w elementach architektury domów, a także we folkowym tańcu. Na pokazie kobiety ubrane w tradycyjne suknie, odgrywały pawi taniec, elementem ich stroju był kolorowy pawi ogon.

Ze wszystkich tańców najbardziej spodobał nam się żywy taniec ludu Hani, którego fragment przedstawiamy na krótkim filmie poniżej:

Kobiety z mniejszości etnicznej Hani

Będąc w Menglian poznaliśmy także mniejszość etniczną Wa. Odwiedziliśmy pobliskie miasteczko Ximeng należące do tego właśnie ludu. Dominującą religią Wa jest animizm. Zgodnie z lokalną legendą w przeszłości byli oni łowcami głów. Wywieszanie ludzkich głów miało zapewnić dobre plony. Obecnie poświęcają w ofierze bawoły. Będąc w miasteczku, widzieliśmy cmentarzysko bawolich czaszek. Właśnie kontur czaszki bawoła z rogami jest symbolem ludu Wa. Można go spotkać na przykład w tradycyjnych strojach lub jako element architektury. Prawie wszystkie budynki w mieście były stylizowane zgodnie z symboliką. Miały przyozdobione słomą dachy i namalowane kontury głów bawołów na elewacjach.

Cmentarzysko bawolich czaszek

Miejscem do podziwiania egzotycznych i różnorodnych mniejszości etnicznych okazał się też, jak to zazwyczaj bywa, lokalny bazar. Jak się dowiedzieliśmy, targowisko to odbywa się w miasteczku co pięć dni. Ludzie z bliższych i dalszych wiosek przyjeżdżają wcześnie rano do miasta ze swoimi produktami. Za zarobione pieniądze kupują tam także inne potrzebne im artykuły. Bazar, oprócz wymiany handlowej, jest też ważnym miejscem życia towarzyskiego, miejscem spotkań bliższych i dalszych znajomych, okazją do podzielenia się najnowszymi informacjami z życia wiosek oraz poplotkowania. Około godziny 10 rano bazarowe życie chyliło się już ku końcowi i największe tłumy zbierały się już do powrotu.

Szkoła, w której się zatrzymaliśmy, jest odpowiednikiem polskiego gimnazjum i liceum. Funkcjonowanie chińskiej szkoły zupełnie odbiega od znanych nam z naszych czasów szkolnych polskich realiów. Sporym zaskoczeniem był dla nas rozmiar szkoły. Kampus szkolny, uznawany za mały, zadziwił nas ilością budynków i faktem, że uczy się tam około dwóch tysięcy uczniów oraz że pracuje tam około stu nauczycieli.

Dzień szkolny zaczyna się o 7:30, a kończy po godzinie 22:00 - kończą się wtedy ostatnie lekcje. W ciągu dnia, oprócz krótkich przerw, uczniowie mają dwie długie przerwy, jedna w południe, ponad dwugodzinna na lunch, a druga późnym popołudniem na obiad. Zamiast szkolnych dzwonków przez megafony odtwarzane jest nagranie, które przed zajęciami przypomina uczniom o przygotowaniu się do zajęć, natomiast po zakończeniu każdej lekcji słychać inne nagranie, które przetłumaczyć można mniej więcej jako: „Dziękujemy wam nauczyciele, że dzielnie wytrwaliście lekcję”.

Wszyscy uczniowie noszą równe mundurki. Dwa razy w tygodniu w godzinach porannych odbywa się apel. Podczas poniedziałkowego, przy odrywanym hymnie, zawieszana jest na maszcie flaga Chin, natomiast w piątki odbywa się jej opuszczanie.

Przed szkolną bramą - uczniowie tłumnie udają się na przerwę obiadową

W wolnym czasie zwiedzaliśmy okolicę. Miasteczko otoczone jest malowniczymi górami. W miejscach, gdzie nie są porośnięte lasami, znajdują się na nich różnorodne plantacje – głównie kawy i herbaty, a także tarasy ryżowe. Schodkowo ułożone stopnie pól ryżowych na zboczach gór, zwiększają powierzchnię upraw i utrzymują wodę. Piękne krajobrazy podziwialiśmy na pieszych lub rowerowych wycieczkach. Kampus szkolny znajdował się na skraju Menglian, w starej części miasta, z charakterystyczną tradycyjną chińską architekturą, świątyniami i urokliwym mostem na rzece.

Ostatniego dnia zostaliśmy zaproszeni przez nauczycieli ze szkoły do domu jednego z nich na kolację. Pośród różnych ostrych dań na stole znalazły się również smażone insekty. Paweł odważył się spróbować tego specjału. Pomimo obrzydliwego i odstraszającego wyglądu, w smaku chyba nie były takie złe, ponieważ po degustacji powiedział, że smakują jak chipsy. A na dowód poniższy filmik:

Bardzo polubiliśmy „nasze” miasteczko, dlatego nie było nam łatwo wyruszyć w dalszą drogę. Menglian było dla nas punktem startowym, z którego rozpoczęliśmy autostopową podróż na północ Junnanu.


Magda